Νιώθω ότι ανασαίνω σκέτο κάδμιο, μιλάμε και οι ανάσες μας δεν φτάνουν μακριά μες στην ομίχλη που διασύρεται αρμονικά, σπασμωδικά στο χώρο. Μιλάμε έξω και σε έναν άλλο χώρο, έναν χώρο οράματος και αλήθειας, μια ανακρίβεια στα βιβλία μας σημαδεύει το βάλτο και την ώρα.
Φεύγοντας από το πάρκο, και με μια ομπρέλα στο χέρι, με σημαδεύεις στοργικά, νοσταλγικά, σαν κάποιο ζώο μικρό που παίρνουμε στο σπίτι.
Τί είναι η φυγή σου και η νιότη; Θεάματα; Σώματα κρυφά; Απύθμενο πηγάδι και σώμα ένα δικό σου δάκρυ.
Τί είναι το φεγγάρι; Απλό; Χολωμένο είναι και σκουπίδι στο μάτι.

Όταν μιλήσαμε, όπως τόσες φορές τότε, θυμήθηκα κάποιες
άλλες λέξεις που μου 'πες και σάστισα, κάπως, μέσα μου
- γιατί οι ώρες συγκρούονταν και φεύγανε οι λέξεις -
και επανήλθα λοιπόν μέσα από μια δυο γουλιές ρακή
στο θέμα που εσύ είχες ανοίξει, ιδιότροπα, όπως κάθε φορά·
το είναι και το φαίνεσθαι και το μπαλκόνι σου όπου έβγαινες
αργά σταθερά το βράδυ

Με είχες ρωτήσει κάποια στιγμή για ποιον είναι αυτό το ποίημα.
Ε, λοιπόν, είναι για την όψη που βαστάει τα δόντια που με
σκαλίζουν αυτά τα απογεύματα, για το χρόνο που κυλάει γύρω
μου και δεν προλαβαίνω να μαζέψω τα μέλη μου, για τίποτα άλλο
εκτός από την ίδια την ανύψωση σε χώρο και σε ίλιγγο.

Δες με στο πλάτωμα, στο Ύψος, στο ξημέρωμα της καμπάνας
μέσα στα σύννεφα, εκείνης που ξυπνάει τα καλοκαίρια και
δίνει έτοιμο και φρέσκο το ψωμί, που αγαπάει το μυαλό
μου. Άστρα, το φως και η ημέρα βγαίνει σε άλλον χώρο,
εκεί που στέκουμε φιλημένοι και σχεδόν-όμοιοι στο
φως του πέμπτου στίχου του παιδιού το μεσημέρι, άστρα.

Όταν μου είχες πει πως θα μιλήσουμε για ρήματα δεν ήμουν εκεί.
Ήμουν χαμένος σε ίσως άλλο χρόνο γινόμενος η ώρα της σιωπής.
Ησυχία σιωπή ησυχία μοτίβο γνώριμο στα ηχητικά μας τοπία.
Άκου, δεν ήμουν εκεί και τέλος πάντων δεν ωφελεί να μου ζητάς τα
κλειδιά σου, τα παράτησες ο ίδιος στο λιμάνι χτες βράδυ.

Άκου, την ανάσα σου άκου που μεταφέρεται έξω από εσένα και στη θάλασσα,
στο βάθος, να λουστεί τα τραγούδια που παίχτηκαν μόνο στον άνεμο στην άκρη
και που διασχίζουν τόσα κεφάλια για ν' ακουστούν από την Αφρική·

Πυκνότητα στα μάτια και στ' αστέρια σου. Μπορώ από το χέρι να τραβώ το
μέλλον σου; Μ' αφήνεις; Τα ζώα της Σελήνης
την στερήθηκαν.
Εδώ και σ'άλλους πρόσκαιρους καιρούς.

Είμαι ο φλαμανδός ζωγράφος που στο μέτωπο κρύβει τριμμένο γυαλί και κιμωλία,
σκιαγραφώντας τα αλλεπάλληλα επίπεδα της ζωής. Είμαι το άχτι και το άνθος σε πόρτα
και δρομάκι. Είμαι τα πολυσυμμετρικά κανάλια που ονειρεύονται στο βάθος των εμπειριών
των ανθρώπων. Είμαι ο Δεύτερος και η μοίρα όπου υποκύπτει, η φύση της είναι εκτός του κύκλου.
Τα σπίτια, τα εδάφη είναι χαμηλά. Σκαλίζω στο μάρμαρο τα όργανα που ξέρω, που έχω φέρει ως εδώ
που υποφέρω και με τρώνε - σαν την αλεπού, από μέσα - , χρονοαντίθετα, κεφάλια όμοια.

Ποιητή, αγίασε το χώμα και το έδαφος που σκαλίζω κάθε μέρα με δόντια πόδια θεσμούς εικόνες μουσική και είδος
Αγόρευσέ μου για την φύση μας και το μέλλον που χαμηλά στο μάγουλο μ'αγγίζει, τρυφερά·
Δείξε την έκτακτη, μακρυνή γραφή σου που μοιάζει μάλλον με ευκάλυπτο σε στιγμές·
Τέλος, πες την εκστατική υπογραφή σου, με λόγια, με πλήκτρα στο χαρτί μπροστά μου.

Μια Κυριακή - όνειρο ήταν - ήρθες και μου έφερες μαζί σου
τα πρακτικά του Αδάμ· ήταν ένα
βιβλίο τσαλακωμένο στις άκρες όπου
κάποιος κύριος περιέγραφε πώς θα έπρεπε
κανείς να αντιλαμβάνεται τα φρούτα σε
κάθε πλαίσιο συζήτησης (εν ολίγοις, ένας
παραλληλισμός στην τέχνη) και όπου
μίλαγε για κάποιο λάθος τεχνικό
που είχε υποστεί ο ίδιος - το τίμημα του να τρέχεις με τους καιρούς.

Στο σίγμα, σιγομιλητό, άρχισα να καταλαβαίνω πως υπάρχουν μύρα κι έξω άπ'
τα σκληρά μάτια μου που είναι τόσο συχνά κουρασμένα.
Πραγματικά σου μιλάω, το νήμα που έπλεκες γύρω μου έδεσε γύρω απ' τους καρπούς
μου και με γδέρνει, λίγο λίγο, ώστε να χάσω ένα γραμμάριο απ' ότι είχα λες
κι αυτό ωφελεί κάποιον απώτερο σκοπό. Οι φλέβες μου κύρτωσαν, φωνάζουν
κάτι για την ώρα που περνά και δεν γυρνά, στήνω αυτί στο διπλανό
διαμέρισμα κι αυτοί μιλούν για κάποιο τοπικό γεγονός χτες στις 9.45 μμ. Μμμ.
Ήδη άνοστος αέρας μιας επόμενης εβδομάδας.

Είμαι το βέλος και ο άνεμος. Είμαι ο διπλός Κέρβερος στην καρδιά των γεγονότων.
Είμαι η μόλυνση που εξασθαινεί και πεθαίνει μέσα σε έναν άπειρο οργασμό.
Είμαι η πίεση του φεγγαριού σε κάθε κόκκο άμμου κάθε βράδυ.
Το γέλιο στο σκοτάδι και ο κόρακας γράφουν
μαζί αυτό το τραγικό δόγμα
με λάβαρο ένα πτώμα
την κατάλληλη ώρα
πριν να ξυπνήσω
εδώ