Μακριά απ' τη βαριά κι οργασμική πλατεία
έξω απ' τη σκιά του δημάρχου και του δήμιου όμοια
Ο Δον πως κατεβαίνει μ' εαρινή αθανασία
μες στο αίμα του
κυλούν οι πεταλούδες

Σα τρέχουν στο μυαλό του οι εικόνες του
μια μικρούλα σκέφτεται, και μιαν άλλη
να του λιώνει το μπράτσο με όλη της την ύπαρξη
εικόνες στη βίλα

Ο ιππότης μες στην έρημο την αγκαλιάζει
Την αρπάζει από τη μέση
Την αρπάζει απ' τα γυμνά της πόδια και τρέχουνε
Πίσω στο σπίτι
Να της δείξει
Να τη φιλήσει

Ο Ραμίρεθ, στην Μαριάννας την ομίχλη
και μες στης υπηρέτριας το χαμόγελο
Βλέπει ίχνη
Βλέπει το ξίφος του

Καρλόττα, Καρλόττα, έλα να δούμε
τη μάνα σου πουλί μου, τ'αερόστατο
το ηδονικό επίτευγμα της μνήμης μου
ανάμεσα στα σύννεφα, στου δήμιου τις θαυμάστριες
μα η σιωπή της τον σουβλίζει

Γαμάν την Αφροδίτη μες στο σπίτι του
πίσω απ' τους θάμνους αποδόμησε
την αυλαία- κι η ιστορία να λιώνει κάπου
ανάμεσα στις γάμπες τους
με τους χυμούς της άνοιξης στο χώμα

Ραμίρεθ, το κεφάλι σου κατέβασε
πού χάθηκες στης μάνας σου τα στήθια;
Στην τρομακτική πληγή, το χρόνο που σ'έφερε
Τα χέρια που σε χάιδεψαν σε αλλονών τα χέρια

Τραβάει το εξάσφαιρο απ' τη ζώνη του
γλιστράν τα δάχτυλα στο καυτό
σίδερο της μέρας και τα παιδιά
ν'ανακαλύπτουνε τον κόσμο τους
ανάμεσα τους μια μόνη του σφαίρα

Κι η Καρλόττα, όπως αφήνει τον κόσμο
μέσα σε έναν αναστεναγμό
που φτάνει ως το αερόστατο μέσα στα μάτια της
Οι τρεις αεροναύτες είδαν τη μέρα
καθώς αυτή ψιθύριζε «αγάπη μου»